you blow my mind

N8 Van Dyke's Head Trauma

Εδώ και 1 βδομάδα και 3,5 ημέρες διαπίστωσα οτι ο χρόνος τελικά δεν χωρίζεται σε δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες.

Χωρίζεται σε βιώματα, ανακαλύψεις, συμπεράσματα.

Τime is what you make of it.

Γνωρίζεις κάποιον, και μέσα σε μια βδομάδα έχεις γίνει πρωταγωνιστής στο σενάριο της καθημερινότητας του. Κυκλοφορείς στο σπίτι του με το εσώρουχο του, και την πιτζάμα του. Πας ΙΚΕΑ μαζί του (how gay) πας supermarket μαζί του (how 7th heaven).

Μέσα σε λίγες μέρες μπορείς να μάθεις και νιώσεις πράγματα που άλλοι χρειάζονται βδομάδες, πράγματα όπως τα χούγια του, τι του αρέσει στο σεξ, τι δεν του αρέσει στο σεξ, το ροχαλητό του, που γαργαλιέται, κάθε πιθαμή του προσώπου του, κάθε τρίχα του στέρνου του, τι τυρί του αρέσει, το κρασί που προτιμά, ταινίες που του αρέσουν, μουσική που ακούει.

Σου σκηνοθετεί ένα χωρίσμο τύπου "Πρέπει να μιλήσουμε, σκέφτηκα κάποια πράγματα" και αντί να θυμώσεις νιώθεις μια απίστευτη ηδονή και θες να το αρπάξεις μέσα στο χρώμα chroma.

Γνωρίζεις φίλους του, γνωρίζει φίλους σου. Ρωτάνε αν τα χουμε.....τα λογικά μας; Όχι...... Αν είμαστε μαζί ναι.....

Πολλά πράγματα για να χωρέσεις σε μια βδομάδα, για άλλους, it came naturaly i think!

Όπου και να καταλήξει το σίγουρο είναι οτι: Ναι περνάω καλά μαζί σου. Ναι είμαι χαρούμενος. Και Ναι δε ξέρω γιατί τα γράφω αυτά εδώ μέσα......μάλλον για να τα διαβάσεις!!