Str8 dude......NOOOOOOT....

Μετά απο καιρό αναμονής, κυρίως επειδή το πρόβατο αργεί να τελειώσει (τις παραγράφους) η ιστορία made by bloggers for all bloggers έφτασε στο τέλος της. Αφού λοιπόν κλειδωθήκαμε σε ένα δωμάτιο όλοι μόνο με νερό και ψωμί, αρπάξαμε τα keyboard μας και εμπνευστήκαμε την παρακάτω βασισμένη σε πραγματικα γεγονότα (or not as provato said). Ο καθένας είχε την παραγραφο ΜΟΝΟ του απο πάνω οπότε για όλους εκτός απο μένα θα είναι εκπληξη η ιστορία.

Shall we?

Str8 dude.......NOOOOOOOT.....

xipaki


Σηκώθηκα, κοίταξα γύρω μου, όλα άγνωστα. Που στο διάλο ήμουν; Σηκώθηκα και άρχισα να περιφέρομαι μόνος στο άγνωστο αυτό σπίτι, ψαχούλευα συρτάρια, έψαχνα χαρτιά, ένα στοιχείο ένα όνομα να καταλάβω σε ποιανού το σπίτι ήμουν. Μπορούσα να είχα φύγει, μπορούσα να κάνω ακόμα οτι κοιμάμε, μπορούσα να φάω και κάτι μιας και πεινούσα σα πούστης. Ααα είπα πούστης και θυμήθηκα οτι ο μαλάκας ο Τόλης με παράτησε στο μαγαζί χτες και έφυγε και χωρίς να πληρώσει τα ποτά που κέρασε εκείνο το νταλικέρι απο την Νάουσα. "Τι μαλάκας" είπα και άκουσα κλειδιά στη πόρτα, και μπαίνει ένας άγνωστος άντρας του οποίου το άρωμα μύριζα πάνω στο γυμνό μου κορμί. "Ωχ Θεέ μου, ποιός είσαι; Τι έκανα χτες;"
"Τα πάντα" μου είπε και μου έκλεισε πονηρά το μάτι.
Τώρα κατάλαβα γιατί πονάει ο κώλος μου σκέφτηκα και έτρεξα στο κρεβάτι να βρω τα ρούχα μου.
"Κατσε μη φύγεις πήρα πρωϊνο" μου είπε ενώ εγώ έψαχνα τα ρούχα μου.
Μια κάλτσα κάτω απο το κρεβάτι, εσώρουχο στο λαμπαντέρ, ένα παπούτσι στο κομοδίνο και τουλάχιστον 10 χρησιμοποιήμένες καπότες στο πάτωμα.
ΣΟΚ. "Ξέρεις...εγώ δεν είμαι αυτό που νομίζεις έχω κοπέλα.....δεν είμαι πούστης" είπα ενώ ανακάλυπτα την μπλούζα μου στην είσοδο μαζί με άλλη μια χρησιμοποιημένη καπότα δίπλα.
"Πάντως για str8 τον έπερνες πολύ άνετα" είπε γελώντας, και ανοίγοντας την εξώπορτα για να μου δώσει το παντελόνι απο την είσοδο του σπιτιου.
"Μα παντού το κάναμε; Μα στην εξώπορτα;" τον ρώτησα κοκκινίζοντας απο ντροπή.
"Κοίτα φίλε, εγω δεν είμαι τοιούτος, οκ μαγκιά σου αλλά μείνε μακριά απο το κώλο μου" είπα, ενώ κοίταζα με την άκρη του μυαλού μου τον ημίγυμνο άντρα που κατα τα λεγόμενα του είχα πάρει χτες το βράδυ. Μα τι στο διάλο είχα πιεί; Πάντως ο τύπος είναι σκέτη κάυλα, μωρε λες να είμαι gay τελικά, και να μην το είχα πάρει χαμπάρι τελικά; Με αυτή την απορία ντυθηκά γρήγορα και άφησα τον άγνωστο ημίγυμνο άντρα να αναρωτιέται τι στο διάλο έπαθα, δεν είχα σκοπό να του απαντήσω, δεν ήξερα ούτε ο ίδιος άλλωστε. Έφυγα με ένα αυθόρμητο πονηρό χαμόγελο ικανοποίησης. Περπάταγα στο δρόμο και κοίταζα άντρες, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο απ' οτι παλιότερα, τώρα τους ποθούσα, τους φανταζόμουν στα 4, στα όρθια, γυμνούς, ιδρωμένους.
Σλαπ, με σφάλιάρισα μήπως συνέλθω, δε γίνεται να είμαι τέτοια λυσσασμένη πουστάρα, δεν μπορεί να με καυλώνει η ιδέα ενός ιδρωμένου άντρα. Όσπου ξαφνικά περνάω έξω απο μια οικοδομή και τον βλέπω εκεί, ιδρωμένο, γραμμωμένο και έπαθα.

provato


Επιτάχυνα το βήμα μου για να αποφύγω τον πειρασμό… και άρχισα να σκέφτομαι ότι πιο αντικαυλωτικό μπορούσα για να ξεχαστώ. Σκέφτηκα τις εκπομπές του Λάκη Λαζόπουλου, σκέφτηκα την φάτσα της Άννας Βίσση, σκέφτηκα ένα φέρετρο γεμάτο κουτάβια… και έτσι κατάφερα να μου πέσει…
Ικανοποιημένος σήκωσα το κεφάλι. Απέναντι από το σημείο που στεκόμουν ήταν μία στάση λεωφορείου. 4-5 άτομα περίμεναν το λεωφορείο. Οι δύο από αυτούς άντρες. Ο πιο νέος από τους δύο… αχ, είχε το πουκάμισο ξεκούμπωτο στα πάνω κουμπιά. Από το άνοιγμα φαινόταν το δασύτριχο στέρνο. Φορούσε χρυσή αλυσίδα από την οποία κρεμόταν ένα μενταγιόν Candy Candy. Οι τρίχες στο στήθος, το ανοιχτό μπλε πουκάμισο, το μενταγιόν Candy Candy με τρέλαναν στην καύλα… Με τρέλαναν.
Αισθανόμουν λες και μέσα στο στομάχι μου είχε ανοίξει μία καταπακτή καύλας για άντρα και από μέσα έτρεχε ποτάμι η επιθυμία…
Με τα πολλά κατάφερα να φτάσω στο σπίτι – η μάνα μου με περίμενε στην κουζίνα.
«που ήσουν;» μου είπε όλο αγωνία. Είχε πάρει ύφος Ελένης Ζαφειρίου όταν της λένε ότι ο γιος της εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. Με τσατίζει όταν παίρνει αυτό το ύφος…
«που να είμαι ρε μάνα… στο σπίτι ενός αγνώστου άντρα και πηδιόμασταν!!!» της είπα, και καλά υπερβολικό αστειάκι. Που να ήξερε ότι ήταν αλήθεια πέρα για πέρα…
«ναι καλά, δούλευέ με εσύ – εγώ φταίω που νοιάζομαι, που δεν μπορώ από την αγωνία να κοιμηθώ όταν λείπεις…Πως μπορείς να απαντάς στην αγάπη μου με τέτοια χυδαία αστεία…»
«ρε μαμά, τι θες να κάνω; είναι δυνατόν δηλαδή να με ρωτάς που ήμουν; μόνο και μόνο από αξιοπρέπεια και από σεβασμό προς εμένα, θα έπρεπε να την καταπνίγεις την ερώτηση… δηλαδή, έλεος, την προηγούμενη βδομάδα έκλεισα τα 47 και μου κάνεις έλεγχο;»
Η μάνα μου σηκώθηκε από το τραπέζι με ύφος και καλά θιγμένη… «Πάω να κοιμηθώ… και άλλη φορά αν ξαγρυπνήσω για σένα να με φτύσεις»
«ναι μαμά, ξέρω, ξέρω… και επίσης, όταν πεθάνεις να μην έρθω ούτε στον τάφο σου για να σου αφήσω λίγα λουλούδια, γιατί με τις πίκρες που σε έχω κεράσει θα σηκωθείς από το φέρετρο και θα με καταραστείς… ok, τα ξέρω όλα αυτά, τα ακούω συνέχεια, άντε τώρα να κοιμηθείς…»
Πήγα στο δωμάτιό μου… άναψα ένα τσιγάρο και βγήκα στο μπαλκόνι να το καπνίσω με την ησυχία μου…
Και τότε βλέπω μπροστά από την πολυκατοικία να στέκεται εκείνος. Ο άντρας στο σπίτι του οποίου ξύπνησα το ίδιο πρωί, γυμνός και καλογαμημένος.
Στο φως της ημέρας είχα την ευκαιρία να τον παρατηρήσω καλύτερα. Ήταν…

ammos sta malia mou

…ήταν μαζί με άλλους δύο που φορούσαν καμπαρτίνες και καπέλα. Το φως από την λάμπα φθορίου στο δρόμο δεν ήταν αρκετό για να ξεχωρίσω πρόσωπα. Μου κάνει νόημα να κατέβω. για να έρθει την ίδια μέρα , σκέφτηκα, κάτω από το σπίτι μου σημαίνει ότι γουστάρει πολύ. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Διέσχισα το σαλόνι στις μύτες των ποδιών μου. Δεν μπορούσα να περιμένω το ασανσέρ. Κατέβηκα απ’ τις σκάλες. Περνάω το δρόμο.
-γεια, λέω
-πάμε
-που πάμε; (Έχω ήδη αρχίσει να γκαυλώνω.) Ποιοι είναι οι φίλοι σου;
Ένας από αυτούς σηκώνει το γείσο του καπέλου του και μου λέει
-δεν έχουμε χρόνο θα τα πούμε στ’ αμάξι
Χριστέ μου ήταν ο λιακόπουλος. Ο ίδιος όπως τον βλέπω στην τηλεόραση. Φουλ τρίχα και αναψοκοκκινισμένος.
Θεέ μου σε ευχαριστώ, το μανάρι που ψώνισα χθες μου κανόνισε παρτούζα με τον λιακόπουλο, και δεν κρατιέται κιόλας.
Με αρπάζει ο τρίτος από το μπράτσο, έλληνας κούρος, σαν άγαλμα γυρνάει και μου λέει με μια καθησυχαστική φωνή
-έλα, μην φοβάσαι
Προχωρήσαμε λίγο και μπαίνουμε σε ένα VW με φιμέ τζάμια. Και τι να δω. Το αυτοκίνητο μέσα γεμάτο υπολογιστές, στο τιμόνι αντί το σήμα της VW, δύο αντικριστά έψιλον.
Ο Λιακόπουλος βγάζει ένα φάκελο και μου λέει
-Πετάς σε 1 ώρα, είναι όλα έτοιμα. Θα σε περιμένει ο Αρίσταρχος στο αεροδρόμιο. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν αυτοί.
-Ποιος Αρίσταρχος; Πετάω για πού; Τι λέει ρε συ;
-Ηρέμησε θα σου εξηγήσω, μου απαντάει ο δικός μου. Ο κούρος πατάει γκάζι και με ιλιγγιώδη ταχύτητα μπαίνουμε στη αττική οδό.
-Ήρεμος είμαι μωρό μου, απλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
-Κοίτα, εχθές ….που ξέρεις.. και καταλήξαμε να…
-Ναι …άρχισα πάλι να ερεθίζομαι , καθώς μου έρχονταν οι εικόνες από τα χθεσινά, αλλά προσπαθούσα να το βγάλω από το μυαλό μου για να καταλάβω τι συμβαίνει
-Ε, κοίτα να.., εχθές που… ξέρεις…, ήταν μέρος του σχεδίου…
-Ποιου σχεδίου; Τι μου λες;
-Πες του για το τσιπακι, δεν έχουμε χρόνο… λέει ο Λιακόπουλος που όλη αυτή την ώρα κοίταζε μια το ρολόι του, και μία άνοιγε την Βύβλο έκλεινε τα μάτια του και μουρμούριζε.
-Ποιο τσιπάκι; Τι λέει αυτός; Θα μου εξηγήσεις επιτέλους; Τα έχω χάσει εντελώς
-Εχθές που σε …
-Που τον γαμούσες, αμάν ρε Κηδομένη πέστου επιτέλους, λέει ο Λιακόπουλος
-Καλά Κηδομένη σε λένε;
-Αυτό είναι το κωδικό μου όνομα…
-Από το κήδος που σημαίνει φροντίδα, φουσκώνει ο Λιακόπουλος. Και επειδή αυτός το λιβανίζει, θα σου πω εγώ. Εχθές στην ουσία εκείνος σε ψώνισε. Έκανε αυτό που έπρεπε. Μέχρι αύριο το τσιπάκι πρέπει να φτάσει στην Κένυα. Δεν είχαμε άλλο τρόπο να το περάσουμε. Όλοι εμείς είμαστε φακελωμένοι. Οι Ελοχίμ ελλοχεύουν παντού. Για αυτό σκεφτήκαμε αυτή την λύση. τον κώλο σου.
-Ποιοι Ελοχίμ; Τι εννοείς ότι έχω ένα τσιπάκι στον κώλο;!!!!
-Ήταν ο μόνος τρόπος, να σου το βάλει. Πάνω στο γαμήσι που θα χεις ανοίξει καλά. Είναι καλυμμένο με ένα υλικό που δεν ανιχνεύεται. Δεν πρέπει να φας και να χέσεις μέχρι να φτάσεις στον προορισμό.
-Στην Κένυα; Τρελαθήκατε;
-Ο καιρός γαρ εγγυς. Πρέπει να σταθείς στο ύψος σου σαν Έλληνας.
Ξαφνικά φρενάρουμε απότομα, είχαμε φτάσει στο αεροδρόμιο.
-Κατεβείτε γρήγορα, λέει ο κούρος.
Θα σε πάω μέχρι μέσα, λέει ο Κηδομένης. Ένιωθα μια τεράστια απογοήτευση. Δεν με ένοιαζε και αν καταστρέφονταν ο κόσμος όλος, γυρνάω και του λέω καθώς πλησιάζαμε στο τσεκ Ιν
-Καλά για σένα δεν σήμαιναν τίποτα τα χθεσινά; Όλα μέρος ενός σχεδίου; Απάντησε μου. Με έκανες να νιώσω ωραία χθες.
Ο κηδομένης, σκύβει, ακουμπάει το μέτωπο του στο δικό μου
-Να προσέχεις, πήγαινε τώρα
Έτσι βρέθηκα σε ένα αεροπλάνο, να πετάω για Κένυα, για να βρω έναν Αρίσταρχο, με τα ιδία ρούχα, την μυρωδιά του Κηδομένη πάνω, και ένα τσιπάκι στο κώλο. Έδεσα την ζώνη μου, το αεροπλάνο απογειώνεται ….

sikia

Η πτήση ήταν ατέλιωτη. Πεινούσα αλλά δε μπορούσα να φάω, οι εντολές ήταν ξεκάθαρες, μη φας και μη χέσεις μέχρι να φτάσεις στο προορισμό. Δίπλα μου στο αεροπλάνο καθόταν ένας αρρενωπός γυμνασμένος Αφρικανός. Του χαμογέλασα και εκείνος αμέσως μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. -What is your name? του είπα με νάζι.-Gitonga, μου απάντησε εκείνος και το χαμόγελο του ανέδειξε πανέμορφα κατάλευκα δόντια. Είχε αμυγδαλωτά μάτια και το σοκολατί κορμί του μου προκαλούσε ρίγη. Τόσες ώρες ταξίδι χωρίς φαγητό και τουαλέτα αποφάσισα να ξεχάσω και τον Κηδομένη και το Λιακόπουλο και τους Ελοχίμ. Προσπάθησα να πνίξω το φόβο και να αφεθώ δίπλα στον Gitonga και να τον φλερτάρω.Μου είπε ότι ήταν όντως από την Κένυα και γύριζε στην πατρίδα του. Ήταν πολύ γοητευτικός. Με ρώτησε αν πήγαινα στη Κένυα για διακοπές. Που να του εξηγήσω για το Λιακόπουλο και το τσιπ στο κώλο, οπότε χαμογέλασα αινιγματικά και του είπα ότι ναι., θα μπορούσε κανείς να το πει και διακοπές. Μετά από μία ώρα η συζήτηση είχε προχωρήσει στα προσωπικά μας, οπότε αποφάσισα να του πω στα ίσα ότι είναι πολύ όμορφος άντρας. Εκείνος χαμογέλασε για άλλη μια φορά και με ρώτησε αν θέλω να με γαμήσει. Κοκίνισα, δε τον περίμενα να είναι τόσο ευθύς. Δεν ήξερα τι να πω, άρχισα να παίζω νευρικά με το περιοδικό μπροστά μου. -I know you want it! Μου απάντησε εκείνος πιάνοντας με από το μπράτσο. Νόμισα ότι θα λυποθυμήσω. Στραβοκατάπια.-I will fuck you like there is no tomorrow, συνέχισε εκείνος. Έβγαλα ένα χαρτομάντιλο από την τσέπη μου και άρχισα να σκουπίζω τον ιδρώτα που έσταζε από το μέτωπο μου.Ο Gitonga μου είπε να πάω στην τουαλέτα και να αφήσω τη πόρτα μισάνοιχτη. Είχα αναστατωθεί πολύ, αλλά υπάκουσα. Προχώρησα και μπήκα στην τουαλέτα του αεροπλάνου, και μετά από μισό λεπτό μπήκε μέσα και εκείνος. Η τουαλέτα ήταν πολύ στενή, εκείνος με γρήγορες κινήσεις με έβαλε να κάτσω στα γόνατα του. Κάναμε παθιασμένο σεξ ενώ δάγκωνα το πουκάμισο μου για να μην ουρλιάξω από ηδονή. Ο Gitonga με αργές και μεθοδικές κινήσεις για πολύ ώρα μου χάρισε πολλαπλούς οργασμούς. Και όταν τελίωσε, μου είπε να περιμένω να φύγει και να βγω μετά από λίγα λεπτά. Και έτσι έγινε. Όταν γύρισα στη θέση μου, είχε κλείσει τα μάτια και είχε βάλει το μαξιλάρι να κοιμηθεί. Αχ το χρυσό μου, σκέφτηκα, εξαντλήθηκε.Καθώς το αεροπλάνο προσγειώθηκε, συνειδητοποίησα ότι θα με περίμεναν άνθρωποι του Λιακόπουλου να παραλάβουν το τσιπ. Και έτσι έγινε. Βγήκαμε από το αεροπλάνο, δε πρόλαβα στον πανικό να πω ένα αντίο στον Gitonga και στην έξοδο περίμενε ένας τύπος με καπαρντίνα που είχε ένα καρτελάκι με το όνομα μου. Τον πλησίασα και πριν καν προλάβω να πω κάτι, μου είπε στα ελληνικά, μη μιλάς, πάμε κατευθείαν σε μυστική τοποθεσία να σου αφαιρέσουμε το τσιπ.
-Ο Αρίσταρχος είστε? ρώτησα εγώ και εκείνος μου απάντησε
-Σκάσε!?. Όλα έγιναν σε λίγα λεπτά, μπήκα σε μια μαύρη λιμουζίνα που μας οδήγησε σε ένα τσιμεντένιο κτίριο στη μέση του πουθενά. Τύποι με χειρουργικές μάσκες με έβαλαν να ξεβρακωθώ για να μου αφαιρέσουν το τσιπ. -Που είναι το τσιπ? Δεν είναι εδώ?? άκουσα τον ένα να λέει όσο εγώ είχα σκύψει και ένιωθα τον τύπο να μου χώνει ένα μακρύ εργαλείο με φακό.-Ψάξε καλά. απάντησε αγχωμένος ο άλλος.-Μήπως πήγες τουαλέτα? με ρώτησε ο πρώτος δίνοντας μου μια σφαλιάρα.-Όχι καλέ και κοντεύω να σκάσω, απάντησα. Ούτε έφαγα τίποτε.-Και τότε που πήγε το μικροτσίπ?? ρώτησε ο δεύτερος.-Α να σας πω, δε νομίζω να έχει σχέση με το θέμα μας, αλλά να, γνώρισα ένα τύπο στο αεροπλάνο και καταλαβαίνετε, πάνω στο πάθος της στιγμής.-Τι? Σε γάμησε??-Nαι, τον λέγανε Gitonga και ήταν ένας θεός.-Μωρή ηλίθια, σου απέσπασε το τσιπ. Βαλτός θα ήταν σίγουρα.Ξαφνικά άλλοι τύποι άρχισαν να εμφανίζονται, κινητά να χτυπάνε, κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται.-Μπορώ να φορέσω το παντελόνι μου?? ρώτησα τρομαγμένα.-Πρέπει να μας οδηγήσεις σε αυτόν που σου πήρε το τσιπ. Αν το τσιπ δε βρεθεί, την έχεις βάψει!

pavlos

Θεέ μου τι όνειρο, τι εφιάλτης ήταν αυτός!!!
Δεν θα φάω ποτέ ξανά το βράδυ, δεν θα ξανακοιμηθώ ποτέ ξανά με ανοιχτή την τηλεόραση. Δεν θα ξαναδιαβάσω ποτέ τα βιβλία του Λιακόπουλου.
Αλλά και τι γαμήσι ήταν αυτό.
Άραγε πόσο καιρό έχω να καλογαμηθώ. Πόσο καιρό έχω να πάρω μια μεγάλη μπάρα. Κάτι πρέπει να κάνω. Όλο τα ίδια και τα ίδια.
Στα μπαρ οι ίδιες φάτσες. Τρελές, παρφουμαρισμένες, ανοργασμικές.
Στις πιάτσες χειρότερα. Κάθε γριά που είχε να δει πούτσο από το 1912, θυμήθηκε να κατέβει για ψώνισμα. Στο ίντερνετ δεν το συζητώ. Εκεί να δεις χάλι. Πας για να γαμηθείς η γυναίκα, τοπ και άκτιβ σου λέει ο άλλος και μόλις ξαπλώσει ανοίγει τα πόδια σαν βεντάλια. Μα δεν έχουν τσίπα καθόλου πάνω τους; Όλοι ολίγον μελανζέ σε αυτή την πόλη;
Θεέ μου σε τι κόσμο με έφερες. Που είναι αυτά που βλέπω στα περιοδικά; Που είναι αυτά που βλέπω στην τηλεόραση; Που σκατά βρίσκονται;
Τι ζητάω; Ούτε πλούτη, ούτε μεγαλεία. Ένα καλό γαμησάκι. Άγιε μου Φανούρη, φανέρωσέ τον. Κι εγώ πίτα για δώδεκα άτομα θα φτιάξω.
- Πάλι άργησες!
- Ξέρετε δεν έπαιρνε μπροστά το αυτοκίνητο.
- 4η φορά μέσα στον μήνα. Την επόμενη φορά από το λογιστήριο.
Ζω ένα δράμα, σχόλασα στις 8. Για υπερωρίες κουβέντα. Στην υπερωρία είμαστε στελέχη, στην πρωινή κάρτα εργάτες. Ας μην το αναλύσω.
Πάω για φαγητό. Με έχουν καλέσει σε ένα νέο σούπερ φαγάδικο στο Αιγάλεω. Η πιο trendy περιοχή του λεκανοπεδίου. Ευτυχώς έχουμε κάνει κράτηση, πριν από δύο μήνες.
Μπαίνω μέσα. Όλη η καλή κοινωνία είναι μαζεμένη. Το εστιατόριο έχει μορφή οικοδομής, με τις σκαλωσιές για τραπεζοκαθίσματα. Οι σερβιτόροι - τσόλια με φόρμες, φανελάκια και αξύριστοι, με σοβάδες πάνω στα κορμιά τους. Αυτό δεν είναι εστιατόριο. Είναι να σου κόβεται η όρεξη και να σου ανοίγουν τα πόδια. Αχ και πεινάω τόσο.
- Τι αντρολίβαδο είναι εδώ.
- Σκάσε μας ακούνε
- Γιατί; Έχουμε να φοβηθούμε τίποτα;
- Όχι, αλλά να δεν κάνει.
- Να πηγαίναμε στα μπακαλιαράκια τότε.
- Καλά αγαμήτου είσαι ακόμα;
- Αφού πλέον όταν με ρωτάνε που μένω λέω αγαμήτου και απάρτου γωνία, απέναντι από το sex shop.
- Αχ κακόμοιρα, και γιατί δεν καλείς ένα boy;
- Από τότε που είδα το Richard να κάνει το ζιγκολό δεν μπορώ τίποτα λιγότερο.
- Απαπα. Καλέ αυτός δεν έχει πεθάνει;
- Σκάσε είναι μόνο 75 και κούκλος ακόμα.
- Η επιστήμη. Αχ νάχει καλό.
- Ναι!!!!
Ήρθαμε, είδαμε, φάγαμε, φύγαμε. Γαμήσαμε πάλι για απόψε. Άντε στην μοναξιά μας πάλι.
- Φτου σου γαμώτο. Έμεινα από αυτοκίνητο
- Πάρε ταξί.
- Ναι αυτό θα κάνω. Λοιπόν αγόρια φιλούμπες. Μιλάμε αύριο.
- Άντε και που ξέρεις μπορεί να σου κάτσει ο ταξιτζής.
- Με την γκαντεμιά που με δέρνει ούτε ο χάρος δεν μου κάθεται απόψε.
Τρία τέταρτα περίμενα. Η ώρα είχε πάει 2. Πάλι θα αργήσω αύριο. Ταξί πουθενά. Με τα καινούργια μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας, δράμα η πόλη.
Με τα πόδια με βλέπω να το κόβω.
Είπαμε γκαντεμιά στο γαμήσι, γκαντεμιά και στο ταξί!!!! Θα πάω αύριο στην εκκλησία. Να με διαβάσουν. Δεν μπορεί.
- Τι περιμένει το αγόρι;
- .
- Τόσο απαρατήρητος πέρασα;
- Α, τι γίνεται είσαι ο .
- Ναι ο σερβιτόρος.
- Δεν σε κατάλαβα με αυτά τα ρούχα.
- Ναι άλλος άνθρωπος. Περιμένεις κάτι;
- Χάλασε το αυτοκίνητο και περιμένω για ταξί.
- Τέτοια ώρα; Και με την απαγόρευση κυκλοφορίας; Που μένεις, να σε πάω.
- Μακριά, έξω από την Αθήνα στον Βαρνάβα.
- Βλέπω σε όμορφη συνοικία μένεις. Αν με κεράσεις καφέ, θα σε πάω.
- Φύγαμε.
Φτάσαμε σπίτι.
- Ποτό ή καφέ;
- Αν πιω καφέ θα φύγω, αν βάλεις ποτό θα μείνω εδώ.
Του έβαλα ένα ουίσκι με πάγο και λίγες σταγόνες βότκα.
Γδύθηκε, το κορμί του ο παράδεισος. Λες να άλλαξε το γούρι;
Ξάπλωσε. Κάθισα πάνω του. Μέσα μου βαθειά. Την ώρα που τέλειωνα έγειρα πάνω του.
Αισθάνθηκα τα χείλη του καυτά στον λαιμό μου. Τα δόντια του τρύπησαν στις φλέβες μου. Πριν προλάβω να αντιδράσω λιποθύμησα. Μια λέξη ήρθε στο μυαλό μου.
ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ .

BigDJ

Ξύπνησα πανικόβλητος ιδρωμένος και μες τα αίματα στο κρεβάτι ''της ηδονής'' που η μαλακία στον εγκέφαλο με έκανε να πληρώσω πολύ ακριβά. Αμ πως...Θα στραβωνότανε ποτέ τσόλι για να το χάλω εγώ? Έτσι ειναι αυτά. Μες την παραζάλη μου ακούω ήχο απο νερό. ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΦΥΓΕΙ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙ και μάλιστα στο ντούς να ξεπλένει το αίμα μου και τα σπέρματα μας σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Παρέλυσα. Το αίμα στο κορμί μου ήταν πιο ζεστό και δυνατό από ποτέ. Εκείνη την ίδια στιγμή άκουσα το νερό να σταματά. Έπεσα στο πλάι κάτω από το κρεβάτι και άρχισα μανιασμένα να ψάχνω στο κομοδίνο κάτι που θα μπορούσε να με βοηθήσει..να με βγάλει από κει και να σωθώ. ΚΥ, ΔΟΝΗΤΕΣ, JOCKSTRAPS, COCKRINGS, διάφορες σκισμένες σελίδες τηλεφωνικού καταλόγου κιτρινισμένες απο την πολυκαιρία και ενα...BUTTPLAG!!! Γύρω στα 50 εκατοστά ύψος 25 πάχος και με μια μυτερή κορφή! (Αυτό θα ήταν χρήσιμο στις φιλενάδες σκέφτηκα αστραπιαία-Πόσο κουλή είσαι που κάθεσαι και καλιαρντεύεις με τον εαύτο σου τέτοιες ώρες εκέφτηκα στο καπάκι και επανήλθα.) Την ώρα που το κρατούσα στο χέρι μου τον άκουσα να μπαίνει στο δωμάτιο. Πηδάω αυτόματα πάνω στο κρεβάτι και κάνω οτι είμαι κουλουριασμένος στα πλάγια κρατώντας το μπάτπλαγκ με το άλλο χέρι ριγμένο στα πλάγια του κρεβατιού. Τον νιώθω που έρχεται απο πίσω μου και νιώθω κάτι τραχύ και άγριο να ακουμπά την πλάτη μου που έτσουζε...Γυρνάω και βλέπω τον διάβολο τον ίδιο με το θανατερό κορμί και τα πύρινα μάτια να με κοιτάει φιλήδονα και να μου λέει με μια βαρία και βρωμερή φωνή...''Πάμε άλλο ένα γύρο καυλα μου σατανική''? Με μια απότομη κίνηση του χώνω το buttplug βαθιά στην καρδιά. Έβγαλε μια κραύγη πολλαπλών οδυνηρών οργασμών. Αμέσως εγω...

Apsou

...πετάχτηκα όπως-όπως απ' το κρεβάτι, άρπαξα στο χέρι 2-3 πανιά που έμοιαζαν για ρούχα και βγήκα τρέχοντας απ' το δωμάτιο! Τον άκουγα ακόμα να βογκάει ( "ήμαρτον, γιατί να μην πεθαίνουν εύκολα οι κακοί τύποι;;;") και να ουρλιάζει πως θα με εκδικηθεί. Ε, ότι είχαμε να πούμε το είχαμε πει, το τηλέφωνο του δε νομίζω να το χρειαζόμουν, ...άρα(;) ήταν κατάλληλη η στιγμή να φύγω!!! Βγαίνοντας απ' το σπίτι θυμήθηκα πως είμαι ακόμα τσίτσιδος και κρύφτηκα πίσω από ένα θάμνο να ντυθώ. Έβαλα το t-shirt... έβαλα και το πουκάμισο... έβαλα και το σακάκι...! "Μπράβο Μαλάκα! Ένα παντελόνι δεν μπόρεσες να πάρεις... " μουτζώθηκα... Δεν υπήρχε περίπτωση αν γυρίσω πίσω...!!!Ας έμενα έτσι...απ' τη μέση και πάνω ντυμμένος σαν κρεμμύδι και από κάτω να πετάει η ρίζα...Αποφιασισμένος πως τίποτα δε θα με πτοήσει, εριξα ένα συνωμοτικό βλέμμα δεξιά κι αριστερά. Άδειος ο δρόμος. "Καλό αυτό!!!" Έριξα το σακάκι σαν ποδιά να καλυφθώ όπως-όπως (τουλάχιστον τα απόκρυφα μου), και άρχισα να τρέχω από θάμνο σε θάμνο για να απομακρυνθώ όσο γίνεται από το σπίτι. Είχα κολώσει να κάνω και γυμνισμό το καλοκαίρι και ο κώλος μου φωσφόριζε σα φανάρι... Τι το θελά κι εγώ;;; Και εκεί που έχω μπουκάρει σε μια αυλή και είμαι έτοιμος να περάσω μια εξώπορτα.. Νιώθω ένα ταπ-ταπ στον ώμο... Τινάζομαι πανικόβλητος(ναι, πανικοβάλομαι συχνά όπως έχει φανεί στη μέχρι τώρα ιστορία), γυρίζω και τι να δω; Έναν τυπάκο με κόκκινο φούτερ και κόκκινο jockey καπελάκι να κρατάει ένα κόκκινο κουτί...- Σας έφερα την πίτσα- Μα...μα δεν παρήγγειλα πίτσα...- Ε, τότε κάτσε να σε γαμήσω!!!Όχι ρε πούστη, αυτό μου έλειπε... Ένας πιτσαδόρος που βλέπει Γκουζγκούνη...!!!Ε τι να έκανα;...

Moodygirl


Κάθησα και έφαγα την Πίτσα απο τη Βιλγαριά όπου ι βάλε ου.Και εκείνη την ώρα αφού η ηδόνη μου είχε χτυπήσει ζενίθ( picture this: o πιτσότεκνος με παίρνει ενώ μπουκώνω ένα κομμάτι πίτσα), τι βλέπω μπροστά μου?Toν τύπο που είχα αφήσει στο διαμέρισμα να κρατάει έναν γιγαντιαίο δονητή.Με μια αστραπιαία κίνηση αρπάζω το δονητή του τον καρφώνω στο μάτι. Εκείνος πέφτει στο πάτωμα και αιμοραγεί. Ο πιτσότεκνος εντωμεταξύ έντρομος παθαίνει ένα ταράκουλο και σφηνώνει στα ενδότερα μου. Οπότε το τρενάκι τώρα πρέπει να τρέξει γυμνό στους δρόμους να αποφύγει τον ημιλυπόθυμο εξαγριωμένο.
Ευτυχώς εκείνη την ώρα πέρναει ένας νταλικέρης που χαρούμενος που έληξε η απεργία πηγαίνει με 300 και μας παρασέρνει.
Έτσι λοιπόν, άγιε Πέτρο πιστευω οτι έγω πρέπει να πάω παράδεισο και όχι ο μαλάκας ο νταλικέρης ότι και να λέει.

THE END