Και μετά σου λένε η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία....

Δυστυχώς σήμερα δε τα κατάφερε η Ελπίδα, το πανέμορφο ασπρο γατάκι με την μαύρη φουντίτσα στο κεφάλι. Δεν έτρωγε κάλα, δε μπορούσε να καταπιεί της έβγαινε απο την μύτη.
Εχω στεναχωρηθεί πολύ, και έχω εξοργιστεί με τον υπέρμετρη αναισθησία αυτών των so called humans, που πέταξαν τα ζωντανά. Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να το κάνει αυτο ρε πούστη μου. Ο όποιος μας δημιούργησε (είτε αμοιβάδα είτε Θεός είτε σκατοβακτηρίδια χεστηκα) έχει προγραμματίσει κάποια πράγμα, υπάρχει μια αλυσίδα. Εμείς παρεμβαίνουμε με κάθε δυνατό τρόπο, στο περιβάλλον, στην ζωή. Βιάζουμε καθημερινά για να χορτάσουμε την υπαρξή μας τα καλά που μας προμηθεύει ο πλανήτης μας, βάφουμε με μαύρο τα χρώματα της γης, αποφασίζουμε για την ζωή πλασμάτων τα οποία υπερτερούν σε πλυθησμό. Είμαστε μειοψηφία, αλλά έχουμε την δύναμη. Είμαστε αυτοί που αποφασίζουμε τι ζει και τι πεθαίνει. Ειμαστε δικτατορες, όλοι μας.

Ο γιατρός είπε οτι είναι απίθανο να ζήσει νεογέννητο χωρίς μητρικό γάλα. Η Αγάπη είναι ζωηρή, πίνει πολύ γάλα, κατουράει αλλα δε κάνει κακάκια, τωρα την ταϊζουμε και και ρυζονερο με λάδι μπας και. Αντε ζητηστε και σεις απο το κωλοβακτηριδιο δημιουργο μας να ζήσει το μανάρι μου.

Εσυ μαλάκα που στέρησες τη μητρική φροντίδα απο τα γατάκια ευχομαι να δω πρωτοσέλιδο μέσα σε σκουπιδοτενεκέ να αργοπεθαίνεις.

Η Ελπίδα είναι κάτο απο ένα πευκάκι τώρα, τουλάχιστον δεν είναι χωματερη Λιοσίων.

Αυτά τα λίγα..........